دکتر غلامحسین ابراهیمی دینانی، استاد فلسفه دانشگاه تهران و عضو فرهنگستان علوم، در گفتگو با خبرنگار گروه دین و اندیشه "مهر"،  درباره جایگاه مفهوم امام زمان (ع) از نظر فلسفی و معنوی در اندیشه کربن اظهار داشت : ما باید در ابتدا مقصود خود را از فلسفه و معنویت تبیین کنیم. چرا که ما معنویتی غیر از عقلانیت نمی شناسیم و کربن هم غیر از عقلانیت، معنویتی نمی شناخت. مگر عقلانیت می تواند جدای از معنویت باشد. اگر معنویت، عقلانیت نباشد چه معنویتی است.

دکتر دینانی افزود : کربن‏، از جمله افرادی است که در دوران زندگى علمى خود، در پى گذر از اندیشه ‏هاى وجود شناختى فیلسوفانی مانند : هایدگر و ادموند هوسرل‏، با حکمت ‏شرقى شیعى آشنایى حاصل کرده و به دنبال مطالعات چندین ساله، به وجود مبارک امام ‏عصر و معنویت ‏بى ‏بدیل سایر ائمه شیعه تمایل قلبى و یقین عینى و عقلانى یافته است.

استاد فلسفه دانشگاه تهران تأکید کرد: بدون شک فکر شیعه از آغاز کار فلسفه ای را تقویت کرد که از سنخ فلسفه نبوى بود و با دین نبوى انطباق کامل داشت. کربن بدرستى این نکته را مورد توجه قرار داده که فلسفه نبوى اصولاً فلسفه ‏اى مربوط به آخرالزمان است. به گفته او فلسفه نبوى مستلزم اندیشه ‏اى است که نه به وسیله سابقه تاریخى محصور مى‏شود، نه با کلمات و الفاظى که با تعلیم و در قالب عقاید جزمى محصور باشد محدود مى ‏گردد و نه در جریانی که منابع و قوانین و منطق استدلالى آن افق را حد بندى کند مشخص مى‏شود. کربن قصد داشت از طریق عقلانی به معنویت امام زمان برسد و به این امر هم دست پیدا کرد.

دکتر دینانی با اشاره به اندیشه های سهروردی و مفهوم سرزمین امام غایب و تأثیر این تفکر بر کربن گفت : حکایات سهروردى و قصص موجود در تفکرات سهرودی که حکایت نیل به سرزمین امام غائب‏ را باز مى‏ گویند، هیچ یک خیال واهى و غیرواقعى و تمثیلى نیست، بلکه مقصود، دیدار باطنى و خیال صادق است. پس به گفته کربن براى مشاهده امام غایب در دوران غیبت نیز ‏باید در افق وجودى امام غائب قرار گرفت. به عبارتى این کلمات راز وجود ماوراى طبیعى امام غایب را در ذهن بیان مى ‏دارد.

عضو فرهنگستان علوم تأکید کرد: امام زمان از نظر کربن یک موجود زنده که دارای معنویت زنده ای است. او معنویت را زنده می دید و برای او معنویت اوهام نبود. معنویت برای کربن در جهت ظهور عقل است.  البته نه عقل تجربی علمی که  تمام مشکل ما این است که نمی توانیم خودمان را از این قیود خلاص کنیم و تصور می کنیم عقل همان تجربه زیستی است. عقل از نظر کربن زنده است و امام زمان نیز مظهر عقل است و همیشه نیز وجود دارد. برای همین است که به امام زمان باور دارد.

استاد انجمن پژوهشی حکمت و فلسفه ایران در پایان اظهار داشت : وقتی که کربن واژه امام زمان را به کار می برد همه وجودش همین مسئله بود . سرمایه حیات و فکر و مبنای کربن همین بود و اگر این ر ا از او می گرفتید می مرد. او مبنای کار را بر اساس یک موجود انسان کامل زنده که همان ظهور معنویت است و در یک انسان کامل که همیشه هست می دانست. تمام حیات عقلانی کربن همین حرف بود.